Tanzania!
Blijf op de hoogte en volg Kris
09 Januari 2013 | Tanzania, Dar es Salaam
Tanzania!
Er is al bijna een week voorbij. Leuk dat zoveel mensen mijn verslagen lezen en een berichtje plaatsen! Dat doet me goed!:-)
Deze week ben ik begonnen in het weeshuis, aangezien de school nog gesloten is tot maandag. Op maandag kreeg ik mijn introductie. Dit zou om 9.00 uur zijn, maar ik denk dat ik me moet aanpassen aan de Tanzaniaanse tijden, want ik werd pas om 10.45 opgehaald..
Ze hebben me wat verteld over wat veilig is en wat niet en vervolgens hebben ze met het weeshuis laten zien. Het is heftig om te zien hoe het weeshuis eruit ziet. Iedereen slaapt in een stapelbed die zowat op elkaar staan. Er is een jongens en een meisjes kamer. Een badkamer is er niet, dat gebeurd gewoon in de openlucht.
De kinderen zijn ontzettend vrolijk en aardig. Er is ook een tweeling van 2 jaar, Hawa en Hatami. Een meisje en een jongen en zijn zo ontzettend lief. Het is triest dat zij zo moeten opgroeien. Dus als er nog iemand een tweeling wil adopteren, deze 2 zijn een echte aanrader;-)
Hawa is een meisje dat ontzettend vrolijk en open is. Ze komt naar je toe en wil gewoon opgetild en geknuffeld worden. Hatami is de jongen en is meer verlegen, ten minste dat is wat ze tegen me zeiden. Na een uur kwam hij al naar me toe en wilde hij geknuffeld worden. Vandaag kwam ik met Emma aan in het weeshuis en Hawa en Hatami kwamen naar ons toe gerend, ze waren zo blij om ons te zien. Als je dat meemaakt dan weet je dat je goed bezig bent. Het zal dan ook raar zijn dat ik volgende week niet meer naar het weeshuis moet en naar de basisschool ga. Ik ga zeker proberen om iedere week naar het weeshuis te gaan om deze kinderen te zien.
De andere kinderen zijn ook super aardig. Er zitten ongeveer 40 kinderen in het weeshuis. Ze willen ontzettend graag met je spelen en Engels leren. We leren ze woordjes zodat ze wellicht meer toekomstperspectief hebben. Zodra je een spel gaat spelen, komen er 20 kinderen rond je zitten. Echter ontstaat er dan al snel ruzie en slaan ze elkaar. Gelukkig heb ik nog niet gezien dat 1 van de volwassenen de kinderen slaat, ook al is dat de cultuur. De volwassen die daar werken, of van wie het weeshuis is, doen de hele dag niets. Het is goed dat er vrijwilligers zijn en de kinderen bezig houden. Ze houden ontzettend van zingen, dus wat muziek zou geen overbodige luxe zijn voor hen!
We starten vaak om 9.00 uur en zijn om 13.00 uur klaar. We pakken de Daladala naar huis en zijn dan rond 14.00 uur thuis. Zodra je opstaat is het al ontzettend warm, gelukkig valt het in het weeshuis wel mee. Zolang je niet rent, is het met de hitte wel uit te houden. Maar zodra je in de Daladala stapt, breekt het zweet je uit! Het is daar zo heet, je verliest er liters vocht! Iedere Daladala zit ontzettend vol en zitten ze er vaak niet in.
Gisteren zijn we na het werken nog naar het strand geweest. Baba (vader des huizes) ging met ons mee en heeft ons naar de White Sand Hotel gebracht. Wat een super mooi strand is dat!! De zee was ontzettend warm en er waren haast geen mensen op het strand. Een prima manier om te relaxen! Helaas is het strand niet zo dichtbij als ik dacht. Er is wel zee, maar niet geschikt om in te zwemmen. We zijn dus nog maar 1 keer bij de zee geweest.
Dit weekend willen we met 6 andere vrijwilligers naar een eilandje gaan, waar je kan zwemmen en relaxen.
Er is nog een meisje gearriveerd dat les gaat geven op de basisschool waar ik ook naar toe gaat. Zij komt uit Engeland en ik ben blij dat zij daar ook naar toe gaat, want de meeste vrijwilligers zitten in het ziekenhuis of weeshuis.
Tot nu toe bevalt het wel, maar het is nog veel aanpassen. Het huis is zo klein dat je geen moment privacy hebt. Dat heb je af en toe toch wel nodig.
Ik zit nu met Emma in een barretje, vlakbij ons appartement. Om 20.30 is iedereen al aan het slapen bij ons in huis. Dit is wel frustrerend, er is ook geen sleutel om de deur open te doen dus moet Eli (de huisvrouw) iedere keer uit bed om ons naar binnen te laten. Je voelt je bijna schuldig om naar buiten te gaan, maar al zou je de hele avond in het appartement zitten dan wordt je hartstikke gek.
Ik heb ook wat foto’s bij het verslag neergezet. Van het huis, het weeshuis en het strand!
P.S. Henri Scheepens: Leuk dat je zo verrast was, had het graag willen meemaken dat je je onderscheiding kreeg. Je hebt het verdiend!!
Kris
Er is al bijna een week voorbij. Leuk dat zoveel mensen mijn verslagen lezen en een berichtje plaatsen! Dat doet me goed!:-)
Deze week ben ik begonnen in het weeshuis, aangezien de school nog gesloten is tot maandag. Op maandag kreeg ik mijn introductie. Dit zou om 9.00 uur zijn, maar ik denk dat ik me moet aanpassen aan de Tanzaniaanse tijden, want ik werd pas om 10.45 opgehaald..
Ze hebben me wat verteld over wat veilig is en wat niet en vervolgens hebben ze met het weeshuis laten zien. Het is heftig om te zien hoe het weeshuis eruit ziet. Iedereen slaapt in een stapelbed die zowat op elkaar staan. Er is een jongens en een meisjes kamer. Een badkamer is er niet, dat gebeurd gewoon in de openlucht.
De kinderen zijn ontzettend vrolijk en aardig. Er is ook een tweeling van 2 jaar, Hawa en Hatami. Een meisje en een jongen en zijn zo ontzettend lief. Het is triest dat zij zo moeten opgroeien. Dus als er nog iemand een tweeling wil adopteren, deze 2 zijn een echte aanrader;-)
Hawa is een meisje dat ontzettend vrolijk en open is. Ze komt naar je toe en wil gewoon opgetild en geknuffeld worden. Hatami is de jongen en is meer verlegen, ten minste dat is wat ze tegen me zeiden. Na een uur kwam hij al naar me toe en wilde hij geknuffeld worden. Vandaag kwam ik met Emma aan in het weeshuis en Hawa en Hatami kwamen naar ons toe gerend, ze waren zo blij om ons te zien. Als je dat meemaakt dan weet je dat je goed bezig bent. Het zal dan ook raar zijn dat ik volgende week niet meer naar het weeshuis moet en naar de basisschool ga. Ik ga zeker proberen om iedere week naar het weeshuis te gaan om deze kinderen te zien.
De andere kinderen zijn ook super aardig. Er zitten ongeveer 40 kinderen in het weeshuis. Ze willen ontzettend graag met je spelen en Engels leren. We leren ze woordjes zodat ze wellicht meer toekomstperspectief hebben. Zodra je een spel gaat spelen, komen er 20 kinderen rond je zitten. Echter ontstaat er dan al snel ruzie en slaan ze elkaar. Gelukkig heb ik nog niet gezien dat 1 van de volwassenen de kinderen slaat, ook al is dat de cultuur. De volwassen die daar werken, of van wie het weeshuis is, doen de hele dag niets. Het is goed dat er vrijwilligers zijn en de kinderen bezig houden. Ze houden ontzettend van zingen, dus wat muziek zou geen overbodige luxe zijn voor hen!
We starten vaak om 9.00 uur en zijn om 13.00 uur klaar. We pakken de Daladala naar huis en zijn dan rond 14.00 uur thuis. Zodra je opstaat is het al ontzettend warm, gelukkig valt het in het weeshuis wel mee. Zolang je niet rent, is het met de hitte wel uit te houden. Maar zodra je in de Daladala stapt, breekt het zweet je uit! Het is daar zo heet, je verliest er liters vocht! Iedere Daladala zit ontzettend vol en zitten ze er vaak niet in.
Gisteren zijn we na het werken nog naar het strand geweest. Baba (vader des huizes) ging met ons mee en heeft ons naar de White Sand Hotel gebracht. Wat een super mooi strand is dat!! De zee was ontzettend warm en er waren haast geen mensen op het strand. Een prima manier om te relaxen! Helaas is het strand niet zo dichtbij als ik dacht. Er is wel zee, maar niet geschikt om in te zwemmen. We zijn dus nog maar 1 keer bij de zee geweest.
Dit weekend willen we met 6 andere vrijwilligers naar een eilandje gaan, waar je kan zwemmen en relaxen.
Er is nog een meisje gearriveerd dat les gaat geven op de basisschool waar ik ook naar toe gaat. Zij komt uit Engeland en ik ben blij dat zij daar ook naar toe gaat, want de meeste vrijwilligers zitten in het ziekenhuis of weeshuis.
Tot nu toe bevalt het wel, maar het is nog veel aanpassen. Het huis is zo klein dat je geen moment privacy hebt. Dat heb je af en toe toch wel nodig.
Ik zit nu met Emma in een barretje, vlakbij ons appartement. Om 20.30 is iedereen al aan het slapen bij ons in huis. Dit is wel frustrerend, er is ook geen sleutel om de deur open te doen dus moet Eli (de huisvrouw) iedere keer uit bed om ons naar binnen te laten. Je voelt je bijna schuldig om naar buiten te gaan, maar al zou je de hele avond in het appartement zitten dan wordt je hartstikke gek.
Ik heb ook wat foto’s bij het verslag neergezet. Van het huis, het weeshuis en het strand!
P.S. Henri Scheepens: Leuk dat je zo verrast was, had het graag willen meemaken dat je je onderscheiding kreeg. Je hebt het verdiend!!
Kris
-
13 Januari 2013 - 02:08
Sjannie:
Fijn dat je aan de slag bent Kris. Begrijp dat je onder de indruk bent van het weeshuis. Lijkt uit je verhaal op het weeshuis op Java waar wij in de vakantie zijn geweest. Ook daar allemaal prachtige kinderen die je het liefst mee naar huis zou nemen. Het raakt je wanner je ziet in wat voor omstandigheden deze kinderen opgroeien. Hopelijk vind je snel een mooi stukje strand waar je de zee in kunt. Zet hem op volgende week met lesgeven. groet Sjannie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
